Rozdział 7

Leżałam na oparciu kanapy, machałam ogonem. Szelest za drzwiami, głośniej i głośniej. Skrzypią drzwi... Otworzyłam leniwie jedno oko i niemal od razu dostałam w głowę torbą. Zaowocowało to niezbyt przyjemnym spotkaniem mojego biednego tyłka z twardą podłogą. Wyszczerzyłam się wrednie, masując obolałe ramie, które niestety także udało mi się o coś obić, gdy spadałam. A ponoć koty zawsze spadają na cztery łapy...

- O ho ho... Kogo ja tu widzę... jak pogadanka, siostrzyczko?

- Nie powinno Cię to interesować... - prychnęła w moja stronę, podpierając się pod boki. Jak ona śmiesznie się denerwuje... - Lepiej powiedz mi skąd wiesz o moim wybryku na biologii?

- No wiesz... drzewa... koty... pazury... taka sytuacja... 

Zmrużyłam lekko oczy, wstając. Ciekawe, że jeszcze sama tego nie zrozumiała...

- Aaa.. to ten twój głupi ogon i głupie uszy. - uśmiechnęła się kpiąco. Czy ona stara się być zabawna? Jakoś średnio jej to wychodzi. Prychnęłam w jej stronę:

- Lepszy ogon, uszy i pazury, niż para bezużytecznych skrzydeł...

- Bezużytecznych skrzydeł?!! Zaraz Ci pokaże, jakie są bezużyteczne!!

I się na mnie rzuciła, w jednej chwili roztrzaskując w pył ludzką maskę. Ech.. Ona na serio tego chce? Na serio chce się teraz bawić? Ale kiedy ja nie mam ochoty na zabawę... Usunęłam się jej z drogi, rozłożyła szeroko skrzydła, strosząc pióra. Wstałam, oparłam się o kanapę i zawołałam kpiąco:

- Oj oj oj... na pewno tego chcesz? Nie mam ochoty na zabawę... 

- Nie uważam tego za zabawę! - odkrzyknęła mi twardo, znów mnie atakując. Tylko westchnęłam ciężko, robiąc krok do tyłu. Atak z góry, z boku, spróbuje mnie podciąć. A potem w geście rozpaczy zacznie ślepo uderzać w pierwsze lepsze miejsce. Spanikuje jak nic. Taka tam zabawa z siostrzyczką. Jak wtedy, gdy byłyśmy małe i zabrałam jej ulubiona zabawkę. Taki szaro-biały, sflaczały kot-przytulanka. Z bialutkimi łapkami. Słodki. Ale chyba nie skończył za dobrze... Złapałam ja za ramię, spojrzałam na nią z góry. Kot jak to kot. Poluje na ptaki. Na drzewach. Za gałąź robiła mi w tym momencie poręcz przy schodach. Na jej nieszczęście była niebezpiecznie blisko kanapy. W normalnej walce już by nie żyła... Jaka szkoda. Kąciki moich ust mimowolnie powędrowały ku górze.

- Przegrałaś... - mruknęłam, mrużąc przy tym złociste oczy. Odepchnęła mnie, odskoczyłam na szafę. Przyczaiłam się. Ta adrenalina... ten szum w głowie. Czyżby jednak udało się jej mnie wtedy trafić? Ayaki przyglądała mi się z dołu, uważnie obserwując każdy, nawet najmniejszy mój ruch. I tak trwałyśmy dłuższą chwilę. Wpatrzone w siebie nawzajem. Nastawiłam uszy, znowu szelesty. Kolejni goście… będzie zabawnie. Siostra prędko poszła do drzwi, a ja przymknęłam powieki. Po zapachu… po kolei. Kto? Ayaki otworzyła je, przywitała ich aż za miło jak na nią. Weszli po kolei. Rosalia, za nią Leo z Lysem… Kas… Co tu robi Kastiel? Czyżbym za słabo go ostatnio wystraszyła?

- Chierii prosiła, żebym przyniosła jej lekcje… A po drodze spotkałam Leo i … - zaczęła Rosalia. Jednak ktoś jej przerwał. Mężczyzna. Leo.

- Słyszałem, że jest chora.. to coś poważnego?

- Nie no co wy… Kocurek dobrze się czuje… Zapraszam was… - ton jej głosu mówi sam za siebie… zabawa! Napięłam każdy mięsień gotowa do skoku, czułam, jak się zbliżają. Krok, jeszcze jeden… już. Teraz. Impuls, jedna chwila… I Kotek ma nową zabawkę… Skoczyłam, jednym ruchem powalając jedną z osób. Obym tylko trafiła w Ayaki. W końcu… nie skończyłyśmy jeszcze naszej zabawy, tak? Usłyszałam śmiech, głośny wredny śmiech Ayaki. Chyba nie trafiłam… Otworzyłam leniwie oczy. Tak. Nie trafiłam. Stała tam, obok zszokowanej Rosalii, Leo i Lysandra. Czyli… O cholera. Czemu… Czemu on?! Czemu znów mam mieć przez niego kłopoty? Spojrzałam w dół. Był tam. Czerwona czupryna, czekoladowe oczy… i zmieszany wyraz twarzy. Zaraz.. czy on się czerwieni?!

- Hm… Czyżby mój nos mnie zawiódł? – mruknęłam bardziej do siebie, niż do kogokolwiek z zebranych.

- Ha ha ha. Byłaś taka pewna, ze wygrałaś, a tu jednak, nasz Kocurek nie trafił… - zaśmiała się Ayaki. Zamruczałam cicho. Aż przeszły ją ciarki, znała ten dźwięk. I zazwyczaj nie kończył się dla niej dobrze. Jednym susem pokonałam dzielące nas kilka metrów i wylądowałam na niej. Wyszczerzyłam ostre kły w szerokim uśmiechu.

- Przepraszam… mówiłaś coś? – uśmiechnęłam się do niej, mrużąc powieki. Bracia chyba dalej nie rozumieli, Rosa patrzyła tylko na nas chwilę.

- Chii… może jednak zejdziesz z…

- O, właśnie… raz w życiu zgodzę się z Rosalią. Może ze mnie zejdziesz? – spytała władczym tonem.

- Przepraszam, Ayaki, tak? Ty chyba nie rozumiesz do końca w jakiej znajdujesz się sytuacji… - powiedział spokojnie Leo, lustrując mnie wzrokiem. Zerknęłam na niego przez ramię, a włosy zasłoniły mi część twarzy. Dokładniej zasłoniły z lekka szatański uśmiech, który moja kochana siostrzyczka mogła podziwiać w całej okazałości.

- Ej… co ty sobie w ogóle myślisz, od tak skakać na człowieka?! – oburzył się czerwono włosy. Odwróciłam się w jego stronę zdążył już wstać, nawet trzymał pion.

- Łooo… - mruknęłam. – Myślałam, że jeszcze tam sobie poleżysz, Kas… Nie każdy ot tak wstaje po ataku youkai. Nawet jeśli był to tylko atak w zabawie…

- Co?! To nazywasz zabawą?! – krzyknął znów. Odpowiedziałam mu uśmiechem, schodząc z Ayaki. Podeszłam kilka kroków w jego stronę.

- Wiesz… wszedłeś na mój teren. Każdy inny youkai by cię zabił. Ja się bawię. Jestem kotem. Lubie się bawić… - omiotłam wzrokiem wszystkich naszych gości, po czym z uśmiechem powiedziałam. – Usiądźcie, a ja przyniosę cos do picia…

Zniknęłam na chwile w kuchni, szklanki, czy kubki? Szklanki, czy kubki? Szklanki… czy… A chu, biore szklanki. Ja, mała zaraza, Rosa, Leo, Lys, i czerwony oszołom. Jedno już mam. Teraz jeszcze cos do picia. Otworzyłam lodówkę… woda, mleko, jakiś sok… drugi sok. O, jest wieloowocowy… Sięgnęłam po butelkę wody i jeden karton. Butla pod pachę, karton w dłoń, szklanki w drugą. Czemu choć raz Ayaki nie może mi pomóc?! Wróciłam do salonu, o dziwo jeszcze go nie rozsadzili. Rozstawiłam szklanki, postawiłam butelkę i sok. Tak, żeby każdy mógł mieć coś dla siebie. Spojrzałam na nich znów. Skupiłam uwagę głównie na Rosalii i wtedy pojawił się pomysł.. Uśmiechnęłam się szeroko.

- Roosaaa… - nachyliłam się w jej stronę. Nie bała się mnie. W końcu znała mnie nie od dziś. Wiedziała, że ich nie skrzywdzę… - pamiętasz, jak byłyśmy małe i u siebie nocowałyśmy? No.. teraz już nie jesteśmy małe, ale nadal możemy u siebie nocować, prawda?

Wszyscy wbili we mnie zdziwione spojrzenia. Tylko nie Rosa. Ona uśmiechnęła się szeroko. Jej chyba tez spodobał się ten pomysł…

- Oczywiście! – zawołała uradowana, też się uśmiechając. Obie radośnie klasnęłyśmy w dłonie. Chłopcy patrzyli na nas podejrzliwie. Rosalia spojrzała na Leo, po chwili tez na Lysandra. – Wy też zostańcie!

Spojrzeli na mnie uśmiechnęłam się ładnie, zamykając przy tym oczy. Kompletnie ich to zszokowało.

- A-Ale, Rosalio… my… wy… tu… z dziewczynami? – zaczął Lysander, wbijając wzrok najpierw w Rosę, a po chwili i we mnie. Nadal się uśmiechałam, a mój ogon delikatnie unosił się i opadał. Kastiel zaśmiał się głośno.

- No… ja nie wiem, czy to będzie dla was… - tu spojrzał znacząco na mnie i Ayaki. – To będzie dobre rozwiązanie…

- Im nas więcej, tym weselej… - mruknęłam, nadal się uśmiechając. – Ale spróbuj się do mnie zbliżyć, a obiecuje, ze tak przeoram ci mordę, ze się w lustrze nie poznasz…

Pamiętam dobrze ideał swój. 
Marzeniami żyłem jak król. 
Siódma rano - to dla mnie noc, 
Pracować nie chciałem, włóczyłem się. ..

Dużo bym dał, by przeżyć to znów -
Wehikuł czasu - to byłby cud!
Mam jeszcze wiarę, odmieni się los,
Znów kwiatek do lufy wetknie im ktoś…

Tak... kiedyś było tak bardzo często... I wszystko było proste. Chodzenie z kolegą... nie. Z przyjacielem za rączkę było normalne, gdy byliśmy mali. Szkoda, że te czasy już nie wrócą... Zawsze ja, Rosa... Leo... i Lys.. Ayaki tez czasem z nami była. Zawsze we czwórkę, czasem w piątkę takie papużki nierozłączki. Gdy się nie widzą umierają z tęsknoty... Patrząc teraz na to, co było kiedyś, aż trudno mi uwierzyć, że Lysander mnie nie poznał. Czyżbym aż tak bardzo się zmieniła przez te kilka lat? Może... A może nie. Może nie chciał mnie pamiętać? Może nie powinnam tu wracać? Może... 

- Chii... Chii..? Ej, co Ci się stało, ej Chii! - ktoś mną potrząsnął. Mocno. Ayaki? Tak.. Chyba tak... Dopiero teraz zorientowałam się, ze coś jest nie tak. Czemu pieką mnie oczy... Ja... Czy ja.. płacze?