ROZDZIAŁ 0: Prolog.

ROZDZIAŁ 0: Prolog.

- "To zwierzę przewidujące, bystre, różnorakie, ostre, pamiętliwe, pełne rozumu i rady, które nazywamy człowiekiem, zrodzone zostało w jakiś przesławny sposób przez najwyższego boga..." Onee-chan... Co to znaczy?

- To... Hym. Wiesz przecież. Ludzie lubią się dowartościowywać, Ayaki...

-A my?

-Co my?

- My nie musimy, onee-chan?

- Nie. My musimy ich chronić.. Przed takimi jak my, ale złymi. Przed tymi, którzy zabili mamę...

- Dlatego jedziemy do cioci Annie? Pomóc jej?

- Dokładnie tak, Ayaki. Dokładnie...

Ciemność... Krzyk... Smak krwi i ten doskonale znany metaliczny zapach... Rozpacz... Tęsknota... Strach. Białe kwiaty, spijające szkarłatną, mieniącą się w popołudniowym słońcu krew umierającej, niczym życiodajną rosę. I złowrogi błyska stali. Świst powietrza, szczęk ostrzy. Płacz dziecka. Dziewczynki pozostawionej samej sobie w ciemnym, zimnym i ponurym korytarzu starej, murowanej posiadłości. Chwilę później... czerwone języki piekielne wzięły w objęcia budynek. By obrócić go w proch.

Wypadek? Nie sądzę...

Kara boska? Ale ta kobieta była taka dobra...

Nie szczęście? Dość już wycierpiała.

Zemsta?... Zemsta.

To była ona. Przyszła cicho. Nie wiła się, nie skradała. Przyszła w słoneczny dzień. Pod postacią ukochanego mężczyzny. Jednego mężczyzny. Przyszła wymierzyć karę za zdradę. Ale czemu?

Nie kochała go? Przecież był całym światem. Więc czemu?

Był ktoś inny? Przecież kochała go nad życie.... I nikogo już nie pokocha. Ale nadal gryzie to pytanie - czemu? Bo była inna? Czy to wystarczający powód by zabijać kobietę, która dała życie jego dzieciom? Jego córkom? ...

Tak. Czemu?

Czemu? W imię ideałów. W imię jego chorych ideałów.

- Onee-chan... Onee-chan! - Poczułam nagle szarpnięcie ze rękaw. Zerknęłam w lewo. Wielkie, fioletowo-szare oczy wpatrzone we mnie jak w obraz. Do tego czarna, krótka fryzurka. Ostatnie kępki włosów delikatnie muskały kark i ramiona. Do tego skośna grzywka, lekko zasłaniająca lewe oko. Dalej owalne okienko. I piękne, błękitne niebo. Samolot? Czyli to nie był sen...

- Gome, Ayaki...- Szepnęłam, wymuszając uśmiech. Pogładziłam ją po czarnej główce. Ale ona ma delikatne włoski. Gdy byłam młodsza wyglądałam zupełnie jak ona. Teraz różni nas tylko kolor włosów. Moje są jaśniejsze. Brązowe, do pełnej czerni trochę im brakuje. Takie w kolorze gorzkiej czekolady, bardzo gorzkiej. Mimowolnie się uśmiechnęłam, gdy położyła główkę na moim ramieniu. Te same oczy, rysy twarzy... Mogłaby być moją córką. Tak. Córka dwa lata młodsza od matki. Nie.. to jednak nie mogłoby mieć miejsca. No.. bo jak by to do cholery wyglądało?! Siostra. Tak, siostra. Nadal gładziłam ją po hebanowych włosach. - Śpij... Jeszcze daleko...

Tak. Czekało nas jeszcze co najmniej pięć godzin w samolocie. Jeśli pójdzie dobrze, może z cztery. Poprawiłam arafatkę w czarno-białą kratę. Nikt nie może zobaczyć bandaża. Nikt. Po chwili zajęłam się wygładzaniem fałdek na mojej sukience. Tych na udach. Krótka do połowy uda, ciemna. Z falbankami i koronką, białe delikatne wstążeczki wiązane pod biustem, w tym samym kolorze, co te, przy koronkach i falbankach. Do tego ciemne zakolanówki i botki na obcasie. Bardzo kobiecy zestaw. Chyba trochę za bardzo jak na mnie. Nigdy nie lubiłam zwracać na siebie uwagi. Byłam jak cień. Lubiłam to. Ayaki chyba to zauważyła.

- Oj przestań już... - Powiedziała lekko rozbawiona. - I tak jesteś śliczna.

Zaśmiałam się cicho, obejmując ją ramieniem. Miała na sobie ciemne szorty i czarno-zieloną koszulkę z napisami. Do tego obowiązkowo czarne pod kolanówki w kolorowe wzorki i trampki. Tego nauczyła się ode mnie. Ech... Jakie my czasem jesteśmy podobne. Aż za bardzo. Mając młodszą siostrę nie masz miejsca na oryginalność. Chyba każdy tak ma...

Zasnęła szybko. Obie byłyśmy bardzo zmęczone ostatnimi wydarzeniami. Tym wszystkim. Uciekaniem, ukrywaniem się, płaczem, strachem. Ale tamtego dnia... To wszystko się zmieniło. Kiedyś musiało, prawda? Po tragedii jedyną osobą, która wyciągnęła do nas pomocną dłoń była ciotka Annie. Sistra mamy. Młodsza siostra. Jedyna osoba, która wie, kim, albo może, czym jesteśmy. Przez telefon mówiła, że nie może zostawić nas samych. Płakała. Bała się o nas. Że wróci, że nas też straci. Dobra kobieta. Bardzo dobra. Pomaga innym jak tylko może. Jest dyrektorem dużej firmy. Udziela się charytatywnie, zawsze służy dobrą radą. Ma bardzo dużo pracy, mało czasu dla siebie. A mimo to, chce zorganizować nam nowy, normalny dom. Dlatego musimy się jej jakoś odwdzięczyć. Nie wiem jeszcze, jak, ale muszę to zrobić. Przymknęłam powieki. To były ciężkie dni. Teraz może być już tylko lepiej. Musi.

Właśnie mija połowa września. W Japonii pięknie czerwienieją klony. A tu... nie wiem. Podobno tu też jest pięknie. Ale ciocia zawsze mówiła tak w lecie albo wiosną. A mamy jesień. Minęło kolejne kilka godzin. Przez zmiany stref straciłam poczucie czasu. Nie wiem ani jaki jest dzień, ani jaka godzina. Ale robi się ciemno, więc chyba już późno. Tak. Tego też mogę być pewna. Ayaki nie spała. Siedziała podekscytowana przy okienku, z noskiem przyklejonym do jego szyby. Obserwowała ludzi na lotnisku. Biegali, gubili się. Jakiś pan krzyczał na stewardessę. Inny szukał bagażu. Był zły. Może szukała wzrokiem Annie? Może. Ale przecież wie, że czeka nas jeszcze krótka podróż autobusem... Wie, prawda? Nie zapomniałam jej o tym powiedzieć. Chyba...

- Chierii! - Zawołała w końcu. Oj.. Chyba jednak zapomniałam. - Gdzie ciocia Annie?!

- Ciocia nie mieszka w stolicy. - Odpowiedziałam jen spokojnie. - Czeka nas jeszcze pół godziny jazdy autobusem..

- Heee? Jesteś okrutna... - Jęknęła, znów opadając bez energii i życia na siedzenie. Uśmiechnęłam się. Nie myślałam, że Ayaki aż tak stęskni się za ciocią. A może raczej za Renee i Chibo, kotką i wilczurem cioci. Albo za jej wspaniałą, rozpływającą się w ustach szarlotką? Albo za wszystkim na raz. Tak, to do niej bardzo pasuje.

Minęła kolejna chwila. Szłyśmy spokojnie przez hol, trzeba dowiedzieć się, skąd odjeżdżają autobusy i kiedy będzie ten nasz... Westchnęłam tylko. Zostawiłam Ayaki z walizką przy ławeczce, sama poszłam się czegoś dowiedzieć. Czegokolwiek. Nie zdążyłam jednak odejść daleko.

-Zgadnij ktooo? - Nie ma opcji, że się mylę. Znam ten głos i to aż za dobrze. Odwróciłam się szybko. Jest tu... Jednak tu jest.

Stała tuż za ławeczką, na której siedziała Ayaki. Wysoka i smukła kobieta. Brązowy żakiet okrywał jej smukłe ramiona przed kaprysami wrześniowej pogody. Pod nim sukienka w kolorze czerwonego wina. Dobrze dopasowana. Talia podkreślona czarnym paskiem. Do tego baleriny na niskim obcasie. Włosy w kolorze miodowego brązu, ułożone w krótkiego, nastroszonego boba odejmowały jej lat. Wesołe, szare oczy takie jak u mamy i szeroki, ciepły uśmiech. Cała ciotka Annie. Dobro w czystej postaci.

- Ciocia Annie! - Krzyknęła Ayaki, rzucając się jej na szyję. Autobus możemy sobie odpuścić. Dzięki Bogu. Nie zniosłabym kolejnych chwil wśród nieznajomych. Nawet, jeśli to tylko pół godziny. Podeszłam, przywitałam się. Też ją przytuliłam. Tak dobrze znów ją widzieć. Tylko trochę, że w takich okolicznościach. Odczułam ulgę. Zupełnie jakby odeszły wszystkie przytłaczające mnie do tej pory zmartwienia. Cudowne uczucie. Annie wzięła nas pod ręce, cały czas wesoło gadając i sypiąc kawałami jak z rękawa. Kółka walizki dawały taki irytujący dźwięk. Skrzypiały straszliwie. Już wiem, czemu aż tak nie lubię podróżować.

Ciotka Annie zaprowadziła do samego samochodu. To samo srebrzyste Suzuki. Smukłe i delikatne, ale też z pazurem. Zupełnie jak Annie. Zapakowała walizkę do bagażnika. Ayaki wgramoliła się na tylne siedzenie, nie minęło pięć minut, a spała. Ja siedziałam z przodu. Obok kierowcy. Szybko zauważyła bandaż. Ale na szczęście milczała. Jeszcze.

'Cause I’m only a crack

In this castle of glass

Hardly anything there

For you to see

For you to see

Bring me home in a blinding dream

Through the secrets that I have seen

Wash the sorrow from off my skin

And show me how to be whole again

'Cause I’m only a crack

In this castle of glass

Hardly anything there

For you to see

For you to see

Gdy tylko ruszyłyśmy, moje uszy od razu odnalazła znajoma melodia. Niektóre piosenki mają to do siebie, że można podać ich tytuł, będąc obudzonym w środku nocy. Ja tak mam właśnie z tą, Linkin Park- Castle Of Glass. Piękny kawałek. To akurat mamy z ciocią podobne, jeśli nie identyczne. Gust muzyczny.

- Widzę, że nieźle się bawiłaś... - Szepnęła, gdy Chester ostatni raz powtórzył " For you to see ".

- Coś trzeba było zrobić. - Odpowiedziałam cicho, spuszczając wzrok. Zacisnęłam dłonie na krawędzi sukienki. - Ale nie dałam ra...-

- Airy nie mogłaś już uratować. - Przerwała mi. Kłamała. Obie to wiedziałyśmy. Gdybym tylko zorientowała się chwilę wcześniej... Zacisnęłam powieki. Chciała podnieść mnie na duchu, czy pokazać, że mnie za to nie wini? Nie wiem. - I dałaś radę. Gdyby było inaczej, nie byłoby was tu teraz...

Oparłam skroń o szybę. Otworzyłam delikatnie powieki. Trzęsło. Moja dłoń mimowolnie powędrowała do szyi. Dotknęłam bandaża, krzywiąc się przy tym. Zmieniam rasę, kurna. Od teraz jestem pół-mumią... Słodko.

- Nie ruszaj. - Westchnęła Annie. - Wiem, że boli, ale się zagoi. Będzie dobrze.

Docisnęła mocniej pedał gazu. Będzie dobrze, tak? Nie znam chyba nic bardziej ironicznego od przekazu tych dwóch słów. Nie widzę tego. Nie umiem tego dostrzec. A ona mówiła dalej. Coś o papierkowej robocie. Pewnie coś w pracy. O nowych szkołach. Miasto się rozwija. O naszym nowym życiu. Z dala od tamtego koszmaru. I mówiła jeszcze coś.. że jest tak strasznie dumna, że będę uczyła się w Słodkim Amorisie. Jak ona i mama.. Tak. Cieszę się z tobą, ciociu.... Zaraz, wróć!!! Że w słodkim czym?!

~Od autorki~

Witam, to ja. Wieczorkiem nawiedziła mnie moja stara znajoma, wena twórcza. :3 A oto owoc tego spotkania. Mam nadzieję, że znajdzie się, choć jedna osoba, której moje wypociny się spodobają. ^^